وبلاگ شخصی علی پیروزمند

ممکن است مطالعه‌ی این پست منزجر کننده باشد، اما جز حقیقت چیزی نوشته نشده و هدف این است که به خود بیایید،

(مطالعه 9 دقیقه)

درحالی که تحصیلات عالی بخاطر موضوعات فراوان در حال مرگ است و امید شایانی برای نجاتش وجود ندارد، ما وارد سالهایی شدیم که میل به ادامه تحصیل بشدت کاهش یافته و رو به نابودییست. من احتمال دادم که با حضور کرونا در کشورمان و یا شاید حتی جهان، تحصیلات آنلاین فاز جدیدی باشد از تحصیلات که پیش روی جوانان و مردم قرار گرفته تا از آن استفاده کنند. اما آیا امکان این جایگزینی وجود دارد؟ 

(مطالعه 4 دقیقه)

الان چند ماهی است که با خودم میگویم ترامپ پیروز است. پس از اینکه ترامب به بیماری مبتلا شد من واقعا دچار تردید شدم و این آنقدری بزرگ بود که بعید نمیدانستم اگر همه‌ی نگاه ها از او برگردانده شود. و حال چند روز مانده به شروع شمارش آرا انتخابات.

(مطالعه 2 دقیقه)

متاسفانه فعالیت گروه های پان‌ترک در ایران افزایش یافته و چندی پیش با وقوع جنگ قره‌باغ به آنجا رسید که ما حتی در تهران شاهد شعار هایی در باب ضدیت با ایران واحد بودیم. فلذا در این مقاله قصد داریم به نژاد ترک بپردازیم.

اگر ترک هستید و از تعصباتی بهره‌ می‌برید، پان‌ترک هستید و یا به هر روی مایل نیستید در تفکرات پیشین خود تجدید نظر کنید، خواندن این پست را به شما توصیه نمی‌کنم.

(مطالعه5 دقیقه)

احتمالا همه‌ی ما به این جمله برخورده‌ایم که (نظر هر کسی محترم است) یا (هر نظری محترم است) و یا اینکه (هرکسی حق دارد نظری داشته باشد و اظهارش کند) از آنجایی که گفتمان های عمومی به سرعت درحال رشد است، چنین نظریه‌ای بیشتر میتواند آسیب زا باشد تا کمک کننده.

امروز خبر فوت آقای شجریان در سن 80 سالگی اعلام شد و نارارحت کننده بود، بهرحال مرگ هر انسانی ناراحت کننده‌است و این رو تسلیت میگم خدمت عزیزان و هواداران ایشون. اقای شجریان در طول سالها بت شده اند و از خط قرمز های برخی. و این در حدیست که چه بخواهید از خمینی انتقاد کنید در مقابل مذهبیون، و چه انتقاد از شجریان در مقابل معترضین..

مردمان ما متعصب هستند، کافیست چیزی به آنها بگویید و منتظربمانید تا بتوان دید که چطور در تقدس بخشیدن به آن سینه چاک میشوند و شوری از آن در می‌آورند که بیا و ببین! حالا در هر موردی. مذهبیون در شرایط کرونا به سمت کربلا میروند، فوتبال دوستان بعد از یک برد به خیابان ها میریزند. شب هم دورهم هر دو گروه یکدیگر را نقد میکنند، فارغ از اینکه بخواهند خود را نیز ذره‌ای مقصر بدانند. برای پانترک ها نیز همینطور.

یکی از ایده‌های رایج در یبن عموم مردم این است که با تظاهرات و آمدن در خیابان رژیم را تحت فشار قرار داده و اصطلاحا آنرا چنج کنند. راهبرد رسانه های فارسی‌زبان فعال در بیرون ایران نیز اینگونه است که سعی دارند با خشمگین‌تر کردن مردم، و هدایت این خشم، ناراحتی و انزجار آنها را به سمت خیابان ها سوق دهند و با ایجاد نا امنی  از درون نظام را متلاشی کنند. در این پست فارغ از تمامی جبهه‌ها و خوب یا بد ها قصد داریم به برسی این فرضیه بپردازیم که آیا با آمدن در خیابان می‌توان حکومت را عوض کرد؟