وبلاگ شخصی علی پیروزمند

.

این پست نه در خصوص خوب یا بد بودن دین و ارزش‌گزاری در خصوص باور ها، بلکه مطلقا موضوع بحث این سوال است که «اخلاقیات در ما درونی است یا حاصل آموزه های دین؟»

من فکر میکنم پوچ گرایی ساخته شده توسط آلبر کامو یکی از قدرتمند ترین مفاهیم کاربردی فلسفی ماست که اغلب به این صورت تعریف میشود که در ادامه این پست به شکل مفصل تری به آن پرداخته خواهد شد و از ان خواهید خواند.

مردم همگی محتاج یک راه فوری و آسان برای بهتر شدن شرایط اند. برای همین [بدون تحلیل‌و تفکر] اغلب راه‌هایی که برای تسکین‌شان پیشنهاد می‌شود را می‌پذیرند، بی‌توجه به آنکه این راه ها ممکن است به ضررشان تمام شود. و این درحالی‌است که منتقدین و کسانی که پیشنهاد دهنده‌ی راه هایی برای اصلاح بوده‌اند، هیچوقت نسبت به نتایج اعمال خود و نتیجه‌ی کنشگری‌هاشان پاسخگو نیستند.

مردم نیز، با توجه به اینکه تقریبا همگی:

- صرفا دنبال‌کننده‌ی ایده‌ها بوده و نسبت به ابعاد آن آگاهی‌ای ندارند،

و همچنین از آنجائی که:

- بررسی موشکافانه‌ی این کنش ها ممکن است موجب رو به رو شدن آنها با اشتباهات‌شان شود؛

از این بررسی کارنامه انتخاب ‌هاشان اجتناب کرده و در تنگنا نیز حاشا می‌کنند.

و آنچه می‌ماند این است که ما با یک جبهه‌ی نفرت انگیز برای مردم رو به رو هستیم، و از سوی دیگر مخالفان آن جبهه که درحال سود بردن از این نفرت، برای خود هستند.

22/05/00