وبلاگ شخصی علی پیروزمند

این یادداشت کوتاه، صحبتی‌ست در خصوص آنچه که احساس می‌کنم می‌شود آنرا "ترس واقعی" نامید.

یادداشتی به مناسبت تولد امسالم، از اشتباهاتی که تلاش می‌کنم از آنها یادبگیرم.

برای تولدم...

در طی چند مدت اخیر درگیر این مجموعه از تفکرات بودم که اصلا چرا باید ارتباطات جمعی داشت؟ 

من وبلاگ نویسی را از سال 1389 شروع کردم، البته شاید هم قبلتر، اما در حال حاضر که چک میکنم اولین پستم مربوط است به نیمه دوم سال 89. امشب مشغول گشت میان این همه سال نوشتن بودم که بد نیست خلاصه‌ای از آن را با شما در میان بگذارم.

دیدن آنچه که قبلا نوشته‌ام یک تجربه‌ی خسته کننده و ناخوشایند است. حال دفترچه‌ی یادداشت باشد، توییتر باشد، یا هرچیز دیگر. معمولا اینگونه است که شما تغییراتی را در خود مشاهده نمیکنید چرا که شکل گرفتن آنها کاملا تدریجی‌ست. اما یکهو رو به رو شدن با عقاید خود در 10/15 سال قبل کمی تکان دهنده است.

و اینها جمع بندی آنچه است که من آموخته ام:

• من به اندازه کافی پخته نبودم و اغب یادداشت ها حاصل ایده های تصادفی بوده اند
• من در سالیان پیش بشدت بی قید و بند تر و کله شق تر بودم
• من میل زیادی به مبالغه داشتم
• بیشتر یادداشت های من درباره مسائل بی ارزشی بوده اند که حتی دلیل شکل گرفتن آنها را نمیدانم.
• من خیلی زیاد از رنگ های متنوع استفاده میکردم و نوشته ها را ایتالیک و بولد میکردم
• من در توصیف خیلی خوب عمل نمیکردم
• عملا بیساری از آنچه که نوشته بودم بی محتوا بودند
• من از سرویس دهنده های عجیب و غریبی سرویس گرفته بودم
• من بسیار زیاد اهل کلیشه بودم
• برایان تریسی برای من خیلی خارق العاده بود
• در گذشته سعی داشتم برای همه چیز یک نمودار خطی و ساده رسم کنم
• کمتر در جریان فناوری بودم
• من کمتر راجع به وبلاگ نویسی میخواندم و اصلا در این کار حرفه ای نبودم
• گاه یادداشت های بی ادبانه داشتم
• به کامنتها خیلی زیاد بها میدادم
• بیخود همه چیز را به همه جا لینک میکردم
• منظم نبودم
• و به معنای واقعی مغرور بودم

دیدن تحولات و تصور اینکه ده سال آینده کجا خواهم بود، بینهایت جذاب بنظر می‌رسد.

بیست‌و هشت آذرماه نود و نه - برای تولدم...

بدین مناسبت که بعد از یازده سال وبلاگ نویسی، روز گذشته چیزی حدود پانصد و پنجاه بازدید داشتم که در شرایط رکود این حرفه، مقدار بازدید قابل توجهیست.

در شرایط ملتهب فعلی که از تمام جوانب برای ایران احساس خطر میکنم، تنها احساس حاکم بر روح و روانم این است که چیزی باید در این مردم تغییر کند، آگاهی مردم باید افزاریش پیدا کند. مردم ما در حال پذیرفتن تاثیرات فراوان از رسانه هستند. رسانه‌ای که تصور میکنند به آن تسلط دارند و به خوبی مدیریتش میکنند.